Posiadanie narkotyków w niewielkiej ilości oraz w celach leczniczych budzi w społeczeństwie wiele kontrowersji. Zapewne każdy z nas zdaje sobie sprawę, iż według polskiego prawa posiadanie narkotyków skutkuje odpowiedzialnością karną. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r. nie posługuje się jednak terminem narkotyk, lecz zamiast niego wykorzystuje pojęcie substancja psychotropowa lub środek odurzający. Są to bowiem takie środki, które wpływają w negatywny sposób na odśrodkowy układ nerwowy człowieka. Efektem tego mogą być czasowe zmiany postrzegania, nastroju, zachowania czy świadomości. Według wspomnianej ustawy do substancji psychotropowych zalicza się np. amfetaminę. Zaś środkami odurzającymi są: marihuana, kokaina, opium, heroina, morfina. Posiadanie takich substancji można interpretować jako faktyczne dysponowanie, którego jesteśmy świadomi. Penalizacja popełnienia powyższego czynu nie może dziwić ze względu na toksyczność i szkodliwość dla organizmu człowieka takich substancji psychoaktywnych jakimi są narkotyki. Celem ustawodawcy jest więc ochrona życia i zdrowia publicznego, a także w zależności od sytuacji konkretnej osoby. Jakiej karze podlega posiadanie narkotyków Powyższa ustawa wprowadza jednak pewne uprzywilejowanie wobec przypadków posiadania narkotyków mniejszej wagi. Bowiem w takich sytuacjach posiadacz podlega karze grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku. W przypadku znacznej ilości jest to kara pozbawienia wolności od roku do lat 10. W pozostałych przypadkach jest to kara ograniczenia wolności do lat 3. Oczywiście nie tylko masa, waga czy ilość posiadanych narkotyków będzie odgrywać istotną rolę przy rozpatrywaniu możliwości łagodnego potraktowania posiadacza narkotyku ale także np. ich rodzaj. Ustawodawca zdecydował się więc na pewną liberalizację posiadania narkotyków ale oczywiście nie legalizację. Istnieje przepis ustawy na podstawie którego postępowanie w takiej sprawie może zostać umorzone, przy łącznym spełnieniu przesłanek: posiadanie niewielkiej ilości na własny użytek oraz niski stopień społecznej szkodliwości. Przy tym bierze się również pod uwagę okoliczności popełnienia tego czynu, a więc na przykład cel posiadania narkotyków, motywację posiadacza. Stosowanie narkotyków w celach leczniczych Często interpretacja określenia „nieznaczna ilość” sprawia problem, gdyż jest to pojęcie nieostre. Innymi słowy nie istnieje żadna legalna definicja, którą możemy się posłużyć. Przyjmuje się natomiast, iż oznacza to posiadanie narkotyku do jednorazowej konsumpcji przez posiadacza. Przed uniknięciem odpowiedzialności karnej nie uchroni nas usprawiedliwienie się posiadaniem narkotyków w celach leczniczych, gdyż i to jest jak do tej pory na gruncie prawa polskiego zabronione, choć istnieją grupy środków odurzających, które mogą być wykorzystywane tylko w celach medycznych, przemysłowych czy do prowadzenia badań. Do takiego stosowania są jednak uprawnione tylko takie osoby, które posiadają odpowiednie zezwolenie. Nadaje je uprawniony do tego organ po spełnieniu wymaganych warunków przez podmiot zainteresowany. Takie zezwolenie jest nadawane czasowo i może w każdej chwili zostać cofnięte jeżeli okaże się, że uprawniony przestał spełniać wymagane warunki. Blog, Prawo karne
Tak jak wskazałem już powyżej, przepisy nie zezwalają na posiadanie niewielkiej ilości narkotyków na własny użytek. W określonych przypadkach, dają organom ścigania prawo ( nie obowiązek) umorzenia postępowania karnego. Będzie to możliwe w przypadku łącznego wystąpienia trzech przesłanek:
Art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3, są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Charakterystycznym rysem omawianej instytucji jest to, że do umorzenia postępowania na podstawie art. 62a może dojść tylko w razie kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek: sprawca posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, środki odurzające lub substancje psychotropowe przeznaczone są na własny użytek sprawcy, orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na: okoliczności popełnienia czynu oraz stopień jego społecznej szkodliwości. W art. 62a ustawodawca, formułując przesłankę zastosowania analizowanej instytucji, posłużył się terminem „ilość”, który w języku polskim oznacza kategorię pojęciową obejmującą to, co może być mierzone lub ważone. W świetle dyspozycji przytoczonego przepisu przesłanką bezwarunkowego umorzenia postępowania jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, którą należy ocenić jako nieznaczną. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „nieznacznej ilości” środków odurzających lub substancji psychotropowych użytego w cyt. przepisie. Wobec braku definicji legalnej interpretując wyrażenie „nieznaczna ilość” użyte w art. 62a ustawy należy odwołać się do jego znaczenia językowego. Z tego punktu widzenia przez sformułowanie „nieznaczny” rozumie się niewielki, błahy. Na potrzeby niniejszych rozważań oznacza to zatem, że ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych wymagana dla zastosowania instytucji przewidzianej w art. 62a powinna być niewielka, mała. Ilość substancji będąca przedmiotem czynu zabronionego określonego w art. 62 ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, aby mogła być uznana za niewielką, nie powinna przekraczać kilku gramów. Sposób rozumienia nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych jako przesłanki instytucji uregulowanej w art. 62a musi jednak uwzględniać nie tylko kryterium ilościowe odwołujące się do wagi tych substancji, ale również kryterium jakościowe. Dlatego też trafnie wskazuje się w doktrynie, że przy interpretacji wyrażenia „nieznacznej ilości” jako przesłanki instytucji określonej w art. 62a nie należy ograniczać się tylko do wagi środków odurzających i substancji psychotropowych, gdyż należy również uwzględnić stężenie zabezpieczonej substancji pozwalające ocenić, ile można z niej zrobić jednorazowych dawek tej substancji. W celu ustalenia znaczenia pojęcia nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych należy uwzględnić również - oprócz wymienionych kryteriów ilościowego i jakościowego - kryterium proporcji ilości zabezpieczonych substancji do potrzeb sprawcy. Stosując łącznie wymienione kryteria, należy przychylić się do wyrażonego w literaturze stanowiska, wedle którego ilość nieznaczna w rozumieniu tegoż przepisu odpowiada mnożnikowi jednorazowej dawki pozamedycznego użycia środka lub substancji i dziennego spożycia wynikającego z charakteru używania tych substancji przez sprawcę czynu zabronionego. Przytoczony sposób zdefiniowania nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych - jak słusznie wskazuje się w literaturze - pozwala na zróżnicowaną i zindywidualizowaną ocenę posiadanych substancji dostosowaną do osoby sprawcy i charakteru używania przez niego tych środków. Jednakże ustalenie, że zabezpieczone u sprawcy środki odurzające lub substancje psychotropowe stanowią ilość nieznaczną, nie jest jeszcze wystarczającą przesłanką zastosowania instytucji określonej w art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W świetle dyspozycji tego przepisu nieznaczna ilość wspomnianych substancji umożliwia podjęcie przewidzianego w nim rozstrzygnięcia procesowego jedynie wówczas, gdy były one przeznaczone na własny użytek sprawcy. Z punktu widzenia dyspozycji art. 62a ustawy ustalenie w toku postępowania wspomnianych przesłanek nie stanowi jednak jeszcze wystarczającej podstawy do umorzenia postępowania karnego. Ustawodawca uzależnił wszakże w przytoczonym przepisie możliwość zastosowania analizowanej instytucji od tego, aby orzeczenie kary wobec sprawcy było niecelowe z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary. Z uwagi na treść tego przepisu orzeczenie wobec sprawcy kary ma być niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Po raz kolejny odwołując się do argumentacji cyt. powyżej komentatora wypada podkreślić, że oceniając niecelowość orzeczenia wobec sprawcy kary jako przesłankę instytucji przewidzianej w art. 62a ustawy, preferencyjnie należy potraktować sprawiedliwościową dyrektywę sądowego wymiaru kary. Oznacza to zatem, że analizowana instytucja może zostać zastosowana, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary jest niecelowe przede wszystkim z punktu widzenia stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego. Elementy brane pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zostały w prawie karnym określone w art. 115 § 2 KK. W świetle dyspozycji art. 62a ustawy stopień społecznej szkodliwości ma być oceniany pod kątem celowości orzeczenia wobec sprawcy kary, co oznacza, że instytucja uregulowana w tym przepisie może mieć zastosowanie jedynie do czynów przestępnych określonych w art. 62 ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, których społeczna szkodliwość jest wyższa niż znikoma. Z tego powodu nie ulega wątpliwości, że dla przyjęcia niecelowości orzeczenia wobec sprawcy kary stopień społecznej szkodliwości czynu musi być wyższy niż znikomy. Ustawodawca uzależnia bowiem ocenę tę od rodzaju i charakter naruszonego dobra, rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagi naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postaci zamiaru, motywacji sprawcy, rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia. Uzasadnienie umorzenia postępowania Elementem decydującym o tym, że okoliczności popełnienia czynu uzasadniają umorzenie postępowania, może być przede wszystkim brak wyraźnego zagrożenia dla dóbr prawnych osób trzecich. Chodzi tu zatem o sytuację, z której musi wynikać dokładnie, że celem posiadania jest użytek własny sprawcy i nikt poza nim samym nie poniesie z tego tytułu szkody. Jeżeli więc mamy do czynienia z posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych w szkole czy innych instytucjach edukacyjnych, placówkach oświatowych, jednostkach wojskowych, w czasie imprez sportowych oraz innych imprez masowych, możemy przyjąć, że potencjalnie zachodzi tu zagrożenie dla życia, zdrowia bądź bezpieczeństwa innych osób. Dlatego w takich wypadkach stosowanie tego przepisu powinno być wyłączone. Tym z kolei, co może decydować o przyjęciu, że stopień społecznej szkodliwości czynu uzasadnia skorzystanie z omawianej instytucji, jest zwłaszcza charakter posiadanego środka, tzn. jego szkodliwość dla zdrowia. Wobec czego posiadanie cannabis, czyli substancji o mniejszej szkodliwości niż wiele innych środków, w ilościach nieznacznych i okolicznościach niestwarzających w zasadzie zagrożenia dla dóbr prawnych osób trzecich – powinno raczej zachęcać organy wymiaru sprawiedliwości do stosowania umorzenia postępowania na podstawie art. 62a ustawy. Względy ekonomiki procesowej zadecydowały o takim redakcyjnym ujęciu przepisu art. 62a ustawy, które umożliwia z kolei umorzenie postępowania jeszcze przed wydaniem postanowienia o wszczęciu postępowania karnego. W rezultacie prokurator może odmówić wszczęcia postępowania i nie podejmować szeregu czynności następujących zazwyczaj po wydaniu postanowienia o wszczęciu postępowania przygotowawczego. W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku.
Umorzenie sprawy za posiadanie nieznacznej ilości narkotyków na własny użytek – art. 62a ustawy przeciwdziałaniu narkomanii ; Uprawa i hodowla znacznej ilości konopi czy marihuany – art. 63 ustawy przeciwdziałaniu narkomanii ; Nielegalne posiadanie narkotyków jako przestępstwo – art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
W 2022 roku marihuana została w pełni zalegalizowana w takich krajach, jak chociażby Tajlandia. Jest to pierwszy kraj azjatycki, w którym władze zdecydowały się usunąć marihuanę z państwowej listy narkotyków. Oznacza to, że całkowicie zniesiono tam limity THC w produktach konopnych. Zlikwidowano również wszelkie ograniczenia dotyczące posiadania i uprawiania marihuany na użytek własny. W Europie, do pełnej legalizacji marihuany w najbliższych latach przymierzają się również takie kraje jak Niemcy, Szwajcaria czy Włochy. Jak natomiast wygląda sytuacja prawna w Polsce? Ile % THC mogą mieć produkty konopne w naszym kraju? Spis treści: Limity THC – jak było do tej pory?Nowe przepisy dotyczące stężenia THCUprawa medycznej marihuany w PolsceNowe limity THC w uprawach konopiWalka o limity THC – po co zmieniać przepisy? Limity THC – jak było do tej pory? W Polsce pełna dekryminalizacja marihuany niestety nadal pozostaje pod dużym znakiem zapytania. Przez wiele lat limity THC w produktach konopnych w Polsce utrzymywały się na poziomie 0,2%. W zeszłym roku było głośno o pomyśle zwiększenia limitów THC w produktach konopnych z 0,2% do 0,3%. Warto podkreślić, że stężenie THC do 0,3% jest już legalne w większości miejsc na świecie. W zeszłym roku poseł Jarosław Sachajko z ugrupowania Kukiz’15 zaproponował zmiany prawne, dotyczące polskich upraw medycznej marihuany oraz limitów THC w konopiach włóknistych. Konopie włókniste, tzw. Cannabis Sativa zawierają zazwyczaj jedynie 0,2 – 0,3% THC. Projekt ustawy nowelizujący ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii zakładał między innymi zalegalizowanie upraw konopi innych niż włókniste na terenie Polski. To dałoby zielone światło uprawom konopi indyjskich (Cannabis Indica), z których wytwarza się medyczną marihuanę. Zaproponowano również podniesienie limitów THC w produktach komercyjnych i uprawach do 0,3%. Nowe przepisy dotyczące stężenia THC Po roku obradowania sejm postanowił w końcu przyjąć jeden z trzech poselskich projektów, ten zaproponowany przez Kukiz 15. Odrzucono natomiast dwa inne projekty zaproponowane przez Lewicę oraz KO. Zakładały one traktowanie osób pod wpływem wysokiego stężenia THC tak samo, jak osób znajdujących się pod wpływem alkoholu. Ponadto nowe przepisy miały pozwalać pacjentom posiadającym receptę na udoskonalanie i przerabianie produktów konopnych na własny użytek. Projekt ustawy z dnia 24 marca 2022 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii podnosi limit THC z 0,2% do 0,3%. Ustawa weszła w życie i obowiązuje od 7 maja 2022 roku. To oznacza, że posiadanie produktów o zawartości THC do 0,3% jest już w Polsce w pełni legalne. Należy jednak pamiętać, że za posiadanie konopi o wyższym stężeniu THC nadal grożą surowe kary. By móc legalnie posiadać marihuanę o stężeniu wyższym niż 0,3% THC, należy mieć przy sobie receptę od lekarza. Sprawdź też: ILE KONOPI MOŻESZ UZYSKAĆ Z UPRAWY JEDNEJ ROŚLINY? Uprawa medycznej marihuany w Polsce Przed wprowadzeniem najnowszych przepisów, w Polsce legalna była jedynie uprawa konopi włóknistych. Taka uprawa wymagała specjalnego zezwolenia i mogła być prowadzona wyłącznie na potrzeby badawcze lub przemysłowe. Limity THC takiej uprawy wynosiły 0,2%. To natomiast stanowiło duży problem dla rolników. Zdarzały się sytuacje, że podczas kontroli stężenie THC nieznacznie przekraczało limit 0,2%, co mogło wiązać się z wysoką karą pieniężną. Uprawa konopi indyjskich (Cannabis Indica) o wysokim stężeniu THC 10%-30% do tej pory była w Polsce całkowicie nielegalna. Dotyczyło to również upraw na potrzeby naukowo-badawcze oraz medyczne. Z tego powodu leczniczą marihuanę sprowadzano do naszego kraju z zagranicy, a jej ceny były bardzo wysokie, przez co wielu pacjentów nie mogło sobie pozwolić na jej zakup. Warto również dodać, że terapie przy pomocy leczniczej marihuany nie są w Polsce refundowane. Nowe limity THC w uprawach konopi Nowe przepisy z dnia 24 marca 2022 nie tylko podnoszą limity THC w konopiach włóknistych do 0,3%. Dopuszczają one również uprawę konopi innych niż włókniste, o stężeniu powyżej 0,3% THC, takich jak np. konopie indyjskie. Warunkiem jest, że uprawy te mogą one być przeznaczane jedynie do celów naukowo-badawczych oraz farmaceutycznych. Od tej pory uprawa marihuany przeznaczonej do celów leczniczych jest w Polsce legalna. Należy jednak pamiętać, że mogą ją prowadzić jedynie specjalne instytucje badawcze z zachowaniem odpowiednich norm i pozwoleń. Ponadto medyczna marihuana już nie będzie pochodzić wyłącznie z zagranicy, co może pozytywnie wpłynąć na jej cenę. Inni czytali również: JAKIE JEST OPTYMALNE DAWKOWANIE KONOPI WEDŁUG LEKARZY? Walka o limity THC – po co zmieniać przepisy? Nieustanna walka o łagodzenie przepisów lub pełne zalegalizowanie marihuany zawierającej wyższe stężenie THC wynika nie tylko z jej właściwości psychoaktywnych. Tetrahydrokannabinol lub delta-9-tetrahydrokanabinol, w skrócie THC, posiada liczne właściwości zdrowotne. Przede wszystkim działa przeciwbólowo i jest bardzo pomocny w łagodzeniu dolegliwości wielu ciężkich chorób, w tym neurologicznych, takich jak stwardnienie rozsiane lub choroba Alzheimera. Niestety, pomimo że stosowanie marihuany w celach leczniczych jest w Polsce legalne, kwestie takie jak chociażby dostępność leków w aptekach nadal pozostawiają wiele do życzenia. Problemem są również wysokie ceny produktów oraz brak refundacji. Dzięki legalizacji upraw medycznej marihuany w Polsce, mamy szansę na zwiększenie dostępności do medycznej marihuany oraz obniżenie jej cen.
Można je mieć na własny użytek | F5. Portugalia depenalizuje narkotyki syntetyczne. Można je mieć na własny użytek. Pod koniec lipca Zgromadzenie Republiki, jednoizbowy parlament Portugalii, zagłosowało za depenalizacją korzystania z narkotyków syntetycznych. W ubiegłym tygodniu prezydent kraju, Marcelo Rebelo de Sousa, podpisał
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. poza przemytem czy uprawą narkotyków penalizuje również posiadanie narkotyków lub dopalaczy. Istotne jest tutaj rozróżnienie, czy mamy do czynienia z posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych w znacznej ilości, czy też w ilości nieznacznej, przeznaczonej na własny użytek. W tym drugim przypadku jest możliwość umorzenia postępowania jeszcze przed wszczęciem śledztwa lub dochodzenia. Zgodnie z art. 62 wspomnianej ustawy ten, kto posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W prawie karnym „posiadanie” narkotyków oznacza każde władanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową, czyli faktyczne władztwo nad tymi substancjami. Jeżeli przedmiotem posiadania jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. O tym, kiedy mamy do czynienia ze „znaczną ilością”, pisałem już tutaj. Decyduje o tym masa wagowa środków (gramy, kilogramy, tony, liczba porcji), rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie narkotyki) i cel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne). W orzecznictwie przyjmuje się, że „znaczna ilość’ narkotyków lub dopalaczy to taka, która wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilkunastu osób. W tym samym art. 62 ww. ustawy mowa jest o przypadku mniejszej wagi, kiedy to sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Warto tu przywołać postanowienie Sądu Najwyższego z 25 września 2002 r., w którym stwierdził on, że: „przy rozstrzyganiu, czy zachodzi tzw. wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który winien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako »automatycznie«, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości jako zmniejszonej”. Tak naprawdę więc o uznaniu konkretnego przestępstwa za przypadek mniejszej wagi decyduje stopień jego społecznej szkodliwości, który sąd ocenia na podstawie rodzaju posiadanych środków odurzających, tego, jakie dobro zostało naruszone, rozmiarów wyrządzonej lub grożącej szkody, wagi obowiązków naruszonych przez sprawcę, jego motywacji itp. Wobec sprawcy przestępstwa, jakim jest posiadanie narkotyków lub dopalaczy, sąd każdorazowo obligatoryjnie orzeka także przepadek ww. substancji, a fakultatywnie – może orzec nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w wysokości do 50 tys. zł (chyba że sprawca jest osobą uzależnioną). Z uwagi na niedokładne określenie przez ustawodawcę zakresu niekaralnego posiadania narkotyków lub dopalaczy, przedmiotem działań organów ścigania stali się okazjonalni konsumenci narkotyków, natomiast ilość wykrytych i ukaranych poważnych przestępstw narkotykowych nie wzrosła. W związku z tym w 2001 r. do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wprowadzony został art. 62a, w którym – w przypadku niewielkiej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych – ustawodawca przewiduje możliwość umorzenia postępowania jeszcze przed wszczęciem śledztwa lub dochodzenia. Więcej o tym piszę tutaj.
Kara za posiadanie narkotyków – prace społeczne. Mimo, że oskarżyciel wnosił o znacznie wyższą, ustawową karę za posiadanie narkotyków, Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli w Warszawie uznał naszą argumentację. Nasz klient został skazany na osiem miesięcy prac społecznych po 20 godzin miesięcznie.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w art. 62 stanowi, że kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 (ust. 1). Jeżeli natomiast przedmiotem tego czynu jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (ust. 2).W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (ust. 3).Przestępstwo z art. 62 ust. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polega zatem na posiadaniu wbrew przepisom ustawy narkotyków tj. środków odurzających lub substancji psychotropowych wymienionych w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu ochrony art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiPrzedmiotem ochrony w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest życie i zdrowie społeczeństwa jako całości (życie i zdrowie publiczne). Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiDla wypełnienia znamion strony przedmiotowej przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wystarczające jest zaistnienie stanu, w którym sprawca – choćby przez krótki okres czasu – roztacza swoje faktyczne władztwo nad substancją zaliczaną przez ustawę do narkotyków, nawet jeżeli czyni to w celu użycia lub z zamiarem użycia takiej punktu widzenia prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego nie ma więc znaczenia okres czasu, w jakim posiadał narkotyki. Dla przypisania sprawcy czynu z art. 62 ust. 1 wystarczająca jest bowiem, oprócz stwierdzenia obiektywnej przesłanki w postaci faktycznego władztwa nad narkotykami, dodatkowa przesłanka w postaci świadomości sprawcy co do tego, iż znajduje się on w posiadaniu narkotyków (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 stycznia 2018 r., sygn. akt III K 244/17).Znamieniem kwalifikującym przestępstwa z art. 62 ust. 2 jest natomiast posiadanie znacznej ilości środków odurzających, substancji narkotyków związane z osobistym ich użyciemSąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10 wskazał, że żaden przepis ustawy nie wprowadza upoważnienia dla posiadania narkotyków związanego z osobistym ich wykorzystywaniem (używaniem), z wyjątkiem używania Najwyższy, odnosząc się do stanowiska przedstawiciela doktryny prawa, W. Zonteka (W. Zontek: Jak posiadać, aby nie posiadać? Kilka refleksji nad orzecznictwem sądowym ostatnich lat w sprawach narkotykowych, CzPKiNP 2010, z. 1, s. 43), podkreślił, że z gruntu błędne jest założenie tegoż autora, że obowiązująca ustawa nie zabrania zażywania narkotyków. Nie jest to bowiem sfera dozwolona (jak w wypadku tytoniu czy alkoholu – w odpowiednich ustawach brak jest bowiem analogicznych do regulacji, które określałyby od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego posiadania tytoniu i alkoholu), uprawniająca osobę do żądania od państwa poszanowania swojej prywatności w zakresie, w jakim używa Najwyższy zauważył, że wspomniany autor popada w sprzeczność, wskazując na uprawnienie do używania narkotyków jako równoważne posiadaniu, w tym używaniu alkoholu, tytoniu (z przyczyn wyżej wskazanych analogia w tym wypadku jest nietrafiona) i pornografii, wyłączając z tego ostatniego zakresu tzw. pornografię dziecięcą, której, jak należy wnosić, nigdy nie wolno posiadać, a zatem także w tym, że w odniesieniu do takiej pornografii (jak i pozostałych form tzw. twardej pornografii) ustawodawca także nie przewiduje wprost wyrażonego w ustawie zakazu karnego używania (oglądania) takich materiałów, statuując jedynie prawnokarny zakaz ich posiadania (art. 202 § 3, 4a i 4b Czyżby więc konstruowane na potrzeby narkotyków swoiste prawo podmiotowe ich używania nie miało zastosowania w wypadku pornografii przy analogicznych zakazach co do ich posiadania? Już to pytanie, retoryczne, wykazuje nietrafność tak przeprowadzonej wykładni, która dodatkowo zasadza się na założeniu, że sfera zachowań dopuszczalnych może być wyłącznie określana na podstawie przepisów te rozważania, przyjąć należy, że żaden przepis ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera wprost sformułowanego zakazu używania (zażywania) tego rodzaju środków czy substancji. Jednak tylko dlatego, że przepis taki jest po prostu zbędny. Zakaz taki wynika bowiem a contrario z regulacji określających od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego (legalnego) posiadania. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie przewiduje więc żadnego prawa podmiotowego do używania wbrew jej przepisom środków odurzających czy substancji psychotropowych. Poza tym, gdyby chcieć uznać używanie narkotyków za prawo podmiotowe (co stoi zresztą w sprzeczności z ideą samej ustawy), to równocześnie należałoby uznać, że skoro ustawodawca dopuszcza używanie takich środków i substancji, to musi dopuszczać możliwość legalnego wejścia w ich posiadanie, co z kolei wiązałoby się z koniecznością istnienia pozaleczniczego, pozaprzemysłowego i pozanaukowego obrotu takimi środkami i posiadania narkotyków (środków odurzających lub substancji psychotropowych)Posiadanie jest stanem polegającym na faktycznym władztwie nad rzeczą, nie jest jednakże utożsamiane z posiadaniem i dzierżeniem w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. W doktrynie podkreśla się, iż w prawie karnym „posiadanie” występuje w powszechnym znaczeniu „mieć” coś, „dysponować” czymś , jeżeli nic innego nie wynika z treści aktu prawnego lub kontekstu, w jakim określoną regulację wiązać należy z innymi przepisami, (tak: D. Wysocki: Pojęcie posiadania w prawie karnym, Prok. i Pr. 2000, nr 2, s. 7-14, w szczególności 8, 11-13, a także S. Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego, Warszawa 2006 – „być właścicielem czegoś, dysponować czymś, być w coś wyposażonym”, M. Szymczak (red.): Słownik języka polskiego, Warszawa 1984 – „zwykle mieć coś jako swoją własność, być właścicielem czegoś; tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt II AKa 164/09, KZS 2009, z. 12, poz. 68; zob. także W. Marcinkowski i M. Gabriel-Węglowski w glosach do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, odpowiednio WPP 2001, nr 2, s. 137 oraz LEX/El 2009).A zatem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, osobą dopuszczającą się czynu zabronionego opisanego w art. 62 jest ten, kto wbrew przepisom tej ustawy „ma” środek odurzający lub substancję psychotropową, podkreślając jednocześnie, że z tak rozumianym „posiadaniem” nie należy wiązać ani żadnego możliwego do zdefiniowania horyzontu czasowego, ani cywilistycznie pojmowanych atrybutów władztwa nad rzeczą. Wobec tego „posiadanie” oznacza świadome i faktyczne dysponowanie rzeczą, niezależne od czasu jego trwania (tak też: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz R. A. Stefański: Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego, prawa karnego wykonawczego, prawa karnego skarbowego i prawa wykroczeń, WPP 2010, nr 1, s. 125-126, oraz Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Czas posiadania narkotyków a byt przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiW wyroku z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10, OSNKW 2011/1/2, Sąd Najwyższy wskazał, że posiadaniem jest każde, niezależne od czasu trwania, a zatem choćby krótkotrwałe, faktyczne władztwo nad narkotykiem związane z jego zażywaniem a byt przestępstwa z art. 62 upnSąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, OSNKW 2009, z. 4, poz. 30, uznał, że dysponowanie narkotykiem związane z jego zażywaniem lub zamiarem niezwłocznego zażycia nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 podkreślił, że poza zakresem kryminalizacji jest sama czynność zażywania narkotyków i stąd związana z nią zawsze jakaś forma dzierżenia, posiadania czy dysponowania narkotykiem nie może być traktowana jako posiadanie w rozumieniu art. 62 Gdyby bowiem kwalifikować te zachowania jako realizujące znamiona tego przestępstwa, prowadziłoby to do utworzenia nowego typu czynu zabronionego – zażywania narkotyków, w drodze rozszerzającej wykładni art. 62 co stałoby w sprzeczności z zasadą nullum crimen sine Najwyższy nie miał wątpliwości, że proces zażywania narkotyku zawsze nierozerwalnie wiąże się z jakąś formą „posiadania”, „dysponowania”, „dzierżenia”, czy po prostu „trzymania”, wywodząc jedynie, że posiadanie związane z zażywaniem nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 z powodu niekaralności – nieprzestępności zażywania zabezpieczenia narkotyków przez organy ścigania W każdym wypadku posiadania środków narkotycznych bez uprawnienia, czyli wbrew art. 33, art. 34 ust. 1 czy art. 42 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, środki takie podlegają zabezpieczeniu przez organy ścigania lub organy celne w trybie Kodeksu postępowania karnego (art. 34 ust. 2), a ich przepadek orzeka się albo w postępowaniu karnym, albo – w razie niewszczęcia takiego postępowania – w postępowaniu przed sądem rejonowym, inicjowanym wnioskiem wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego lub Naczelnego Inspektora Farmaceutycznego Wojska Polskiego (art. 34 ust. 3).Powyższe również jest wyrazem tego, iż posiadanie narkotyków na własny użytek nie jest dozwolone. Niezależnie bowiem już od treści art. 62 upn podstawowe przepisy tego aktu nie dopuszczają nielecznicznego, nieprzemysłowego czy nienaukowego posiadania środków narkotycznych, nakazując przy tym w każdym takim wypadku zabezpieczenie ich i orzeczenie przepadku. Te unormowania są podstawą do budowy normy sankcjonowanej i wykluczają istnienie w tym zakresie jakiejkolwiek sfery dozwolonego posiadania (nie mówiąc już o tym, że prawo podmiotowe używania środków narkotycznych musiałoby za sobą pociągać prawo posiadania takich środków, a nawet prawo ich nabycia).W piśmiennictwie nie budzi wątpliwości, że kryminalizując w art. 62 upn nielegalne posiadanie środków odurzających i substancji psychotropowych, ustawodawca odwołuje się do zakazów określonych w art. 33, art. 34 i art. 42 tej ustawy (tak: T. Srogosz: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 430, 8B; K. Łucarz, A. Muszyńska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, teza do art. 62, oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowejNie jest przestępnym znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale ich posiadanie. Dlatego stwierdzenie takiego stanu w żadnym wypadku nie może być postrzegane jako dowód bezpośredni, wskazujący na fakt główny, a mianowicie wcześniejsze posiadanie to tylko i wyłącznie dowód o charakterze poszlakowym, który – dla skazania – musi odpowiadać dawno wypracowanym już w orzecznictwie i doktrynie standardom. Wskazuje on w sposób bezpośredni jedynie na to, że określona osoba znajduje się pod wpływem takiego środka, a tylko pośredni na to, że mogła go wcześniej użyć, a w związku z tym i posiadać taki środek. Rzecz jednak w tym, że jeżeli nie da się wykluczyć wniosku alternatywnego, iż osobie tej narkotyk udostępniono w sposób niezwiązany z przejęciem przez nią władztwa nad narkotykiem, dowód ten, jeżeli jest jedynym w sprawie, jest niewystarczający dla ustalenia sprawstwa (tak: Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znamię znacznej ilości narkotyków (środków odurzających i substancji psychotropowych) z art. 62 ust. 2 upnDotychczasowe orzecznictwo wykształciło kryteria pozwalające na przyjęcie w konkretnej sprawie znamienia znacznej ilości. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 kwietnia 2000 r., sygn. akt II AKa 22/00, (OSA 2001, Nr 2, poz. 8) kryterium decydującym o tym, czy ilość środków odurzających jest znaczna, nieznaczna czy zwykła są:ich masa wagowa (gramy, kilogramy, tony, ilość porcji),rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie) icel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne).Jednocześnie w orzecznictwie przyjmuje się, że miarą „znaczności” może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 grudnia 2002 r., sygn. akt II AKA 282/02, OSA 2003, Nr 9, poz. 94).Z kolei w wyroku z 24 lipca 1997 r., sygn. akt II AKa 94/97, (KZS 1997, Nr 8, poz. 47) Sąd Apelacyjny w Krakowie przyjął następujące określenie znacznej ilości narkotyku: „to taka ilość, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się najmniej kilkudziesięciu osób”.Biorąc pod uwagę kierunek orzecznictwa uznać należy, że o znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych decyduje:kryterium ilościowe (masa wagowa określona w gramach, kilogramach, tonach, porcjach),kryterium jakościowe (rodzaj środka odurzającego lub substancji psychotropowej, biorący pod uwagę właściwości uzależniające i odurzające, a więc uwzględniający podział na narkotyki miękkie i twarde),kryterium jakościowo-ilościowe (ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej wystarczająca do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób);kryterium wartości rynkowej środka odurzającego lub substancji psychotropowej”(tak w: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, dr Tomasz Srogosz, Rok wydania: 2008, Wydawnictwo: Beck, Wydanie: 2).Sąd Najwyższy – Izba Karna w wyroku Sądu Najwyższego z 1 marca 2006 roku, (sygn. akt II KK 47/05, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna rok 2006, Nr 6, poz. 57, str. 45) stwierdził, że miarą znaczności w rozumieniu art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jak i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna stwierdzono w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r. (sygn. akt I KZP 10/09 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna 2009/10/84/18 ) – że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu tej ustawy” (tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt II KK 30/08 Biuletyn Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2008/10/6).Z kolei Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 lutego 2008 r. sygn. akt II AKa 10/08 Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych 2008/10/45/3) wskazał, że znaczną ilością środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest ilość pozwalająca na sporządzenie co najmniej kilkuset jednorazowych porcji, mogących odurzyć co najmniej kilkaset osób”.Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 17 grudnia 2000 r., sygn. II AKa 282/02, OSA 2003, nr poz. 94. uznał, że „znaczna ilość” narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób, w wyroku z dnia 17 grudnia 2002 r. uznał, że 100 g heroiny stanowi „znaczną „znaczną ilość” środka odurzającego Sąd Apelacyjny w Krakowie, w wyroku z dnia 19 października 2000 r., sygn. II AKa 124/00, KZS 2000, nr 11, poz. 48., uznał 200 g amfetaminy, „skoro bowiem jedna porcja tego środka wynosi zwykle 0,1 grama, to podana ilość wystarcza do wykonania 2000 porcji, zatem wystarczy do jednorazowego odurzenia się znacznej liczby ludzi”.Tomasz Kozioł w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., sygn. akt III KK 73/17 przywołuje stanowisko W. Radeckiego mówiące, że zarysowana linia orzecznicza Sądu Najwyższego, odwołująca się do kryterium ilości narkotyku wystarczającej do jednorazowego odurzenia kilkudziesięciu osób, stanowi egzemplifikację tego zjawiska i nasuwa wiele zastrzeżeń. Przede wszystkim, definiując nieostre wyrażenie ustawy, Sąd Najwyższy sam posługiwał się terminem nieostrym, gdyż „kilkadziesiąt” to liczebnik nieokreślony oznaczający w sposób przybliżony liczbę większą od 20 a mniejszą od 100, podczas gdy znamię „znacznej ilości” narkotyku jako znamię typu kwalifikowanego (wyjątkowego), a zarazem pojęcie ilościowe, co do zasady wymaga wykładni ścisłej; przyjął oprócz tego wskazany próg arbitralnie, bez uzasadnienia, dlaczego nie bierze pod uwagę już kilkunastu bądź dopiero kilkuset lub więcej jednorazowych Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 1999 r. sygn. IV KKN 813/98, Prokuratura i Prawo 2000, dodatek „Orzecznictwo”, nr 1, poz. 2. wyraził pogląd, że typ kwalifikowany przestępstw przez znamię „znacznej ilości” został utworzony przy zastosowaniu wyłącznie kryterium ilościowego. Rodzaj środka pozostaje w tym przypadku bez znaczenia. Posłużenie się więc kryterium jakościowym w odniesieniu do znamienia „znaczna ilość” byłoby „przejawem wykładni contra legem”. Rodzaj wprowadzonego środka mógłby natomiast mieć znaczenie dla kształtowania wypadku mniejszej mniejszej wagi – definicjaWypadek mniejszej wagi, jako uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego wymaga w każdej sytuacji analizy znamion strony przedmiotowej, a w szczególności rodzaju dobra, w które godzi przestępstwo, zachowania i sposobu działania sprawcy, czasu przestępstwa i innych okoliczności popełnienia czynu oraz znamion strony podmiotowej, a przede wszystkim stopnia zawinienia, motywacji i celu działania wówczas gdyby taka kompleksowa ocena prowadziła do jednoznacznego wniosku, iż czyn którego dopuścił się sprawca zasługuje na szczególne potraktowanie, a przewaga łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych jest tak znaczna, iż przypisanie przestępstwa w typie podstawowym byłoby rażąco niesprawiedliwe, zachowanie należy oceniać w kategorii wypadku mniejszej wagi (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2014 r. sygn. akt II AKa 59/14 opubl. Legalis Numer 895264). Czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi musi się charakteryzować nieznacznym stopniem jego społecznej orzecznictwie wskazuje się, że o uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., V KKN 544/00, OSNKW 2002, z. 9-10, poz. 73).Dodać należy, że oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 a więc:rodzaj i charakter naruszonego dobra,rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody,sposób i okoliczności popełnienia czynu,wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak równieżpostać zamiaru,motywację,rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88, stanowiąc, że podstawowym elementem oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Oceniając go należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk. Istotnym elementem jest także stopień zawinienia, niestanowiący okoliczności rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88).Przypadek mniejszej wagi przy przestępstwie posiadania narkotykówPrzy rozstrzyganiu, czy w kontekście posiadania narkotyków zachodzi wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który powinien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako automatycznie, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie, wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej strony czynu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2002 r., sygn. akt II KKN 79/00, Lex, nr 56084, oraz Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II AKa 183/12).Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II AKa 202/2013 wskazał natomiast, że o tym czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje ostateczny bilans wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną Rejonowy w Wąbrzeźnie w wyroku z dnia 27 czerwca 2016 r., sygn. akt II K 127/16 przy ocenie, czy w rozpoznawanej sprawie można było zastosować przepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (wypadek mniejszej wagi) uznał, że należy w tym kontekście brać pod uwagę nie tylko samą ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale także rodzaj narkotyku. Ziele konopi innych niż włókniste stanowi tzw. „miękki narkotyk”. Z kolei substancja psychotropowa w postaci amfetaminy, którą oprócz marihuany posiadał również oskarżony należy do tzw. „twardych narkotyków”, jednak Sąd miał na względzie, iż substancja, którą posiadał oskarżony nie była substancja psychotropową w 100 % czystą. W istocie była to substancja proszkowa, która stanowiła mieszankę, i w tej mieszance stwierdzono obecność posiadanych przez oskarżonego środków narkotycznych wskazywała, iż oskarżony posiadał je na własny użytek, co wynikało także z samych wyjaśnień oskarżonego, który zaznaczył, iż od około dwóch, trzech lat zażywał tego typu środki i zakupił je na własny użytek. A zatem całokształt okoliczności związanych z tym czynem dał podstawę Sądowi do przyjęcia, ze czyn ten stanowił przestępstwo posiadania narkotyku typu uprzywilejowanego, co spowodowało zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu ustalającą, że popełnione przez niego przestępstwo stanowiło wypadek mniejszej wagi, który został przewidziany przez ustawodawcę w przepisie art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu takie, jak rodzaj narkotyku, cel jego posiadania, stopień uzależnienia sprawcy od narkotyków, mogą być rozpatrywane jako elementy okoliczności popełnienia czynu i uwzględniane przy kwalifikacji czynu jako wypadku mniejszej wagi oraz, rzecz jasna, przy wymiarze kary. Wszak w przypadku posiadania za wypadek mniejszej wagi może być uznane także posiadanie znacznej ilości narkotyków, o którym mowa w art. 62 ust. 2 (tak: Tomasz Kozioł w: glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., III KK 73/17).Podstawa prawna zastosowania przypadku mniejszej wagi przy posiadaniu narkotykówPrzepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii określa samodzielnie granice wymiaru kary i mimo, że nie powtórzono w nim całego zestawu znamion z ust. 1, niewątpliwe jest, że zawiera on milczące odesłanie do tegoż właśnie przepisu, przez co zawiera w sobie wszystkie znamiona z ust. 1 poszerzone o znamię statuujące wypadek mniejszej wagi. Dlatego w pełni poprawne i wystarczające jest kwalifikowanie czynów uznanych za wypadek mniejszej wagi posiadania narkotyków wyłącznie z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt II AKa 129/13).Umorzenie postępowania w sprawie posiadania narkotykówArt. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii mówi, że jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3 (posiadanie narkotyków), są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej art. 62a upn wprowadził do stratyfikacji przestępstwa posiadania narkotyku:czyn o znikomej społecznej szkodliwości (brak przestępstwa),czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi (art. 62 ust. 3),czyn podstawowy (art. 62 ust. 1) orazczyn kwalifikowany (art. 62 ust. 2)– dodatkową warstwę w postaci czynu szkodliwego społecznie w sposób bardziej niż znikomy, nie urastającego jednak do rangi takiego wypadku mniejszej wagi, w którym nie jest już możliwe umorzenie postępowania na podstawie przepisu art. 62a bowiem chodzi o relację do przepisu art. 1 § 2 jest oczywiste, że społeczna szkodliwość czynu określonego w art. 62a upn musi być większa niż „znikoma”, gdyż gdyby nie była, czyn nie stanowiłby przestępstwa i tym samym nie byłoby możliwe zastosowanie tego przepisu jako podstawy umorzenia postępowania (tak: dr Michał Jankowski, prok. Stanisław Momot w: Stosowanie przepisu art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Warszawa 2015).Dawka narkotyku niewystarczająca dla odurzenia jednej osoby *W judykaturze Sądu Najwyższego został wyrażony pogląd, iż narkotyk będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego, ale również kryterium ilościowe pozwalające na jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2017 r., – 4 – sygn. akt IV KK 444/16, Lex nr 2306381; tak też np. wyroki SN: z dnia 4 listopada 2008 r., IV KK 127/08, LEX nr 477887, z dnia 16 kwietnia 2009 r., IV KK 418/08, LEX nr 503619, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 289/08, LEX nr 570140, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 304/09, LEX nr 1663550, z dnia 20 kwietnia 2011 r., IV KK 26/11, LEX nr 794512, a także postanowienie SN z dnia 28 października 2009 r., I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz wyrok Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 18 marca 2021 r., sygn. akt II K 900/20/P).Brak spełnienia kryterium ilościowego powoduje, że zachowanie nie stanowi przestępstwa.
Narkotyki. Co grozi za posiadanie narkotyków?W tym artykule omówię regulacje prawne dotyczące posiadania narkotyków oraz jakie grożą za to konsekwencje. W społeczeństwie wielokrotnie zdarzają się przypadki posiadania narkotyków. Posiadanie narkotyków szczególnie jest częstym zjawiskiem wśród młodych osób. Niestety, ale młodzież bardzo często nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji i tego co grozi za posiadanie prawne posiadania narkotyków adwokat skarżyskoProblem narkotyków jest tak istotny i poważny, że została wprowadzona w związku z nim osobna ustawa. Nie ma o nim mowy w kodeksie karnym. W odrębnej ustawie zostało scharakteryzowane przestępstwo posiadania narkotyków. Ustawa ta to Ustawa z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu nas zagadnienie zostało uregulowane w art. 62 i art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. art. 62a. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3, są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu,a także stopień jego społecznej posiadanie narkotyków może grozić nawet 10 lat pozbawienia wolnościPosiadanie narkotyków – pojęcie znacznej ilościPojęcie posiadania narkotyków jest jasne dla wszystkich. Jednak bardzo trudno jest wskazać czym jest znaczna ilość, granicę od której się ona zaczyna. Nie zostało to określone w przepisach, a pozostawione do rozstrzygnięcia dla Sądu. W tym przypadku należy przywołać orzeczenia sądowe, które omawiają to zagadnienie. Wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., sygn. akt III KK 73/17,,Organ orzekający, ustalając znamię „znacznej ilości” środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dn. 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, powinien brać pod uwagę nie tylko kryterium ilościowe, ale i jakościowe, a także i to, w jakim celu sprawca środki te lub substancje posiadał.”Wyrok SA w Lublinie z dn. 2 marca 2017 r., II AKa 279/16.„Przyjmując, że dawka wystarczająca do jednorazowego odurzenia się jednej osoby to 0,1-0,5 g, ustalenie, iż 100 g marihuany stanowi ilość znaczną, nie może budzić żadnych wątpliwości”Posiadanie narkotyków – wypadek mniejszej wagiPodobnie jak pojęcie znacznej ilości w przepisach nie zostało unormowane także pojęcie wypadku mniejszej wagi. Ustawodawca pozostawił do doktrynie i praktyce sądowej. Przybliżę Państwu to pojęcie cytując literaturę przedmiotową w tej sprawie.,,Pod uwagę należy wziąć takie elementy jak: ilość i rodzaj środka bądź substancji, cel, w jakim środek ten posiadano (własny użytek, użyczenie, sprzedaż), finalne przeznaczenie (odurzenie rekreacyjne, zaspokojenie potrzeby osoby uzależnionej, zmniejszenie cierpienia osoby chorej). Należy przy tym mieć na uwadze, że poszczególne rodzaje środków i substancji cechują się drastycznie różnym stopniem negatywnego oddziaływania na organizm.”(W. Zontek [w:] Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii [w:] Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, red. W. Górowski, M. Małecki, D. Zając, Kraków, art. 62)Jeśli chodzi o możliwość zastosowania wypadku mniejszej wagi, narkotyki muszą być przeznaczone na własny użytek. Ich ilość musi być nieznaczna. W przepisie nie zostało zdefiniowane od jakiej granicy mowa będzie o ilości nieznacznej. Dlatego zawsze będzie to oceniane przez organy ścigania lub przepisie nie zostało zdefiniowane od jakiej granicy mowa będzie o ilości nie znacznej. Dlatego zawsze będzie to oceniane przez organy ścigania lub narkotyków na własny użytek adwokat skarżyskoPrzeznaczenie na własny użytek narkotyków wskazano i opisano w doktrynie.,,Wszystkie powyższe stanowiska mają wspólny mianownik, gdyż pojęcie nieznacznej ilości analizują w optyce drugiej przesłanki, tj. przeznaczania na własny użytek. Zatem muszą one ogniskować się wokół czysto konsumenckiej ilości dla wyłącznie jednej osoby, która to ilość pozwala na poczynienie domniemania, że nie zostanie udzielona innej osobie lub podzielona na porcje dilerskie z zamiarem dalszej dystrybucji. Pamiętać należy, że posiadanie narkotyków jest wciąż zabronione, a wprowadzenie art. 62a było jedynie koncesją na rzecz osób uzależnionych (zachęta do leczenia zamiast karania) oraz okazjonalnych konsumentów (skala i częstotliwość spożycia nie wpływa w istotnym stopniu na zdrowie publiczne, a ściganie byłoby nieefektywne kosztowo i organizacyjnie). Dlatego też na aprobatę zasługuje stanowisko, że chodzi o takie ilości, które pozwalają jednej osobie na uzyskanie pozamedycznego efektu odurzenia w jednostce czasu 1-2 dni, w okolicznościach, w których nie można domniemać, że środki te są gromadzone na przyszłość w celu dystrybucji osobom trzecim.”W. Zontek [w:] Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii [w:] Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, red. W. Górowski, M. Małecki, D. Zając, Kraków, art. 62(a), art. 62(b)Niezbędną przesłanką do zastosowania tego przepisu jest to, że orzeczenie wobec sprawcy kary za posiadanie narkotyków byłoby niecelowe. Ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień społecznej narkotykowe a nawiązkaNależy również wspomnieć o możliwości orzeczenia przez Sąd od sprawcy nawiązki, co często stanowi bardzo poważne konsekwencje materialne dla sprawcy czynu. Jak stanowi art. 70 ust. 4 i ustawy o przeciwdziałaniu 704. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 53-63 sąd może orzec na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii nawiązkę w wysokości do 50 000 zł5. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do sprawcy przestępstwa określonego w art. 62 ust. 1 i art. 62b ust. 1, jeżeli jest on osobą widzimy, że konsekwencje jakie możemy ponieść są bardzo poważne. Jednocześnie narkotyki stanowią zagrożenie dla naszego zdrowia i życia. Należy zatem unikać ich. Jeżeli jednak już znajdziemy się w sytuacji przedstawionej w niniejszej analizie, warto wiedzieć w jakie sposób się bronić oraz co nam mają Państwo dodatkowe wątpliwości związane z regulacjami i konsekwencjami akie grożą w związku z posiadaniem narkotyków, zachęcamy do kontaktu z Kancelarią. Będziemy starać się rozwiać Państwa wątpliwości i odpowiedzieć na trapiące pytania oraz wyjaśnić Państwu zawiłe kwestie prawne. Na blogu Kancelarii Adwokackiej Adwokata Piotra Rodaka będziemy poruszać także inne zagadnienia prawne, zachęcamy do śledzenia naszej strony.
Kary za posiadanie znacznej ilości narkotyków zależą od tego, w którym miejscu Polski rozstrzygana jest sprawa. a nie wykorzystywane na własny użytek. Innymi słowy, chodzi więc o Obowiązująca Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest głównym aktem prawnym odnoszącym się do posiadania narkotyków w Polsce. Co grozi osobie, która zostanie złapana i posiada przy sobie takie środki odurzające i psychotropowe? W Ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii dokładnie określa się odpowiedzialność karną, jaka grozi za posiadanie, wytwarzanie, handlowanie, a także za przemyt narkotyków. Pod tym względem polskie prawo jest jasne – czynności te są nielegalne i grozi za nie także kara pozbawienia wolności. Warto jednak zaznaczyć, że samo posiadanie narkotyków nie musi od razu oznaczać kary więzienia. Na co naraża się osoba, przy której znaleziono narkotyki, na przykład marihuanę? Posiadanie narkotyków – kary przewidziane przez Ustawę Wspomniana ustawa w swoim artykule 62 wskazuje, że: Kto posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, narażony jest na karę pozbawienia wolności w wymiarze do 3 przedmiotem czynu jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, wówczas kara pozbawienia wolności może wynieść od 1 roku do 10 przypadku spraw mniejszej wagi, osoba, która posiada narkotyki, może być poddana karze grzywny, ograniczenia wolności lub też pozbawienia wolności w wymiarze do 1 roku. W związku z tym osoba, która posiada narkotyki, zarówno w mniejszej, jak i znacznej ilości, może być narażona na więzienie, ale istnieją także sytuacje, gdy nie będzie ono zasądzone przez sąd. Kara za posiadanie narkotyków u osoby, która nie była wcześniej karana Przede wszystkim należy pamiętać o tym, że posiadanie nawet najmniejszej ilości narkotyków, na przykład 1 g marihuany, jest w Polsce karalne. Dotyczy to także przypadków, gdy narkotyki te przeznaczone są na własny użytek, czyli nie są one przekazywane czy też sprzedawane innym osobom. W przypadku osób, które nie były wcześniej karane za żadne przestępstwa narkotykowe, w tym za posiadanie, wytwarzanie, sprzedawanie, przekazywanie osobom trzecim narkotyków, kary są niskie i na ogół nie obejmują kary więzienia. Osoba, która posiada nieznaczną ilość narkotyków, a także nie była wcześniej karana za przestępstwa narkotykowe, najczęściej ma zasądzaną karę grzywny lub karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 1 roku. Są to kary w warunkowym zawieszeniu, najczęściej w wymiarze do kilku miesięcy do 1 roku w zawieszeniu na 2-5 lat. Nieznaczna ilość narkotyków – czyli ile? W przepisach znajduje się również zapis dotyczący „nieznacznej” ilości narkotyków. Nie określają one jednak precyzyjnie, ile to jest. Sądy podchodzą do tych spraw indywidulnie. Zatem nieznaczną ilością narkotyku, na przykład marihuany, może być zarówno 1 gram, jak również 5 gram suszu czy też innych, małych ilości substancji odurzających i psychotropowych. Przestępstwa narkotykowe – recydywa Jeśli jednak na posiadaniu narkotyków zostanie przyłapana osoba, która już wcześniej popełniła przestępstwa narkotykowe, w tym także posiadała narkotyki, w takim przypadku może okazać się, że sąd zasądzi w jej przypadku karę bezwzględnego pozbawienia wolności. W razie recydywy wymiar kary może wynieść od 1 roku do nawet 10 lat. Wówczas nie stosuje się warunkowego zwolnienia z wykonania kary. Sprawy o posiadanie narkotyków – warto wybrać dobrego adwokata Sprawy związane z posiadaniem narkotyków są dość powszechnymi sprawami karnymi w polskich sądach. Dotyczą one zarówno osób, które posiadały niewielkie ilości narkotyków, jak również tych, które wytwarzały czy handlowały takimi substancjami. Kompleksową pomoc w takich przypadkach mogą zapewnić dobre kancelarie prawne, w tym także kancelarie radców prawnych. Adresy takich prawników można znaleźć przez internet. O BartekJestem studentem prawa. Postanowiłem postawić blog z darmowymi poradami prawnymi, by służyć ludziom w potrzebie. Moim hobby jest także szeroko pojęte ogrodnictwo. Łączna liczba spraw za posiadanie: umorzonych, warunkowo umorzonych odpowiednio przez sądy oraz prokuraturę, a także liczba orzeczeń o uniewinnieniu wyniosła 5.651 co stanowi 35 proc. sprawZgodnie z obowiązującym w Polsce prawem posiadanie narkotyków jest zabronione. Niektóre osoby noszą jednak przy sobie niewielką ich ilość na tak zwany „własny użytek”. Najczęściej jest to marihuana. W moim kolejnym artykule z zakresu prawa karnego opiszę, jak wygląda posiadanie narkotyków od strony prawnej, a także podpowiem, w jaki sposób można się bronić w sprawie o posiadanie narkotyków. Potrzebujesz pomocy adwokata? A może chcesz pomóc bliskiej Ci osobie? Zapraszam do zapoznania się z ofertą mojej Kancelarii Adwokackiej (Adwokat Sprawy Karne). W trudnych sprawach reprezentuję klientów z całej Polski. Zapraszam do kontaktu. Posiadanie narkotyków – główne wnioski Posiadanie narkotyków, poza wyjątkami wskazanymi w ustawie, jest w Polsce karalne. Karalne jest również posiadanie narkotyków na własny użytek w niewielkiej ilości. Wobec osób nieletnich sąd może zastosować środki wychowawcze i poprawcze. Osoba, która zostaje zatrzymana przez Policję bądź wobec której zastosowano tymczasowe aresztowanie, ma określone prawa. Warto je znać i z nich korzystać. W razie postępowania karnego zawsze warto skorzystać z pomocy obrońcy. Czy posiadanie narkotyków jest karalne? Problem posiadania narkotyków został uregulowany w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii. Aby było łatwiej, w dalszej części artykułu będę ją po prostu nazywać ustawą. Zgodnie z jej przepisami, posiadanie narkotyków jest zabronione, a co za tym idzie, grożą za nie sankcje karne. Nie ma znaczenia tutaj ilość oraz rodzaj narkotyków. W ustawie przewidziano jednak pewien wyjątek. Mianowicie dotyczy on posiadania marihuany w celach medycznych, przemysłowych oraz badawczych. A jak wygląda kwestia posiadania narkotyków na własny użytek? Jakiś czas temu wiele się o tym mówiło w mediach. Pewien poseł z Kielc uczynił wręcz z tej kwestii środek swojego przekazu politycznego. Czy zatem ustawodawca zalegalizował taką sytuację? Posiadanie narkotyków na własny użytek Jak już wcześniej wspomniałam, posiadanie narkotyków w każdej ilości jest zabronione, także na własny użytek. W praktyce często dochodzi do zatrzymań młodych ludzi, którzy mają przy sobie niewielkie ilości marihuany. Z prawnego punktu widzenia jest to poważny problem, albowiem młodzi mogą w prosty sposób popaść w konflikt z prawem. Inną kwestią jest natomiast wymiar moralny i zdrowotny, jednakże nie będę go omawiać w tym artykule. W niektórych przypadkach osoba, która została zatrzymana, może liczyć na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Żeby tak jednak było, muszą być spełnione następujące warunki: posiadana ilość narkotyków była nieznaczna; zatrzymany posiadał narkotyki na potrzeby własne, a więc nie zamierzał nimi handlować; orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. W tym kontekście należy dodać, iż organy ścigania mają prawo do umorzenia postępowania, nie zaś obowiązek. Nie jest więc tak, że jeśli spełnione są trzy wyżej wymienione warunki, to sprawa musi zakończyć się szczęśliwie dla oskarżonego. To nic pewnego – a raczej szansa na korzystne rozstrzygnięcie. POSIADANIE NARKOTYKÓW NA WŁASNY UŻYTEK Sprawdźmy teraz, jakie kary grożą za posiadanie narkotyków. Jaka kara grozi za posiadanie narkotyków? W ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii przewidziano katalog sankcji karnych za posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych (art. 62). Należy jednak zwrócić uwagę, że inaczej wygląda problem odpowiedzialności za ten czyn osób dorosłych, a inaczej nieletnich. Omówię to zagadnienie poniżej. Dla dorosłego Zasadniczą karą przewidzianą za posiadanie narkotyków przez dorosłego jest pozbawienie wolności do lat 3. Jeżeli jednak dana osoba posiada znaczną ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, wówczas kara pozbawienia wolności może wynieść od roku aż do 10 lat. Jeśli natomiast zachodzi wypadek mniejszej wagi, sprawca podlega: karze grzywny, karze ograniczenia wolności, albo karze pozbawienia wolności do 1 roku. Jak widzisz, bardzo wiele zależy od tego, jaką kwalifikację czynu przyjmie sąd. W tym miejscu warto wyjaśnić pewne pojęcia. Otóż poprzez znaczną ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych należy rozumieć taką ilość, która może posłużyć do odurzenia kilkudziesięciu osób, czyli co najmniej 20 (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 7 lipca 2020 r., syn. akt II AKa 353/19). Niekiedy również liczba 100 porcji narkotyków jest uznawana za znaczną ilość. W praktyce jest to przedział między 20 a 100. Sąd rozpoznając sprawę, uwzględnia również rodzaj substancji, a także sytuację oskarżonego – czy jest on osobą uzależnioną, czy był uprzednio karany, czy posiadane przez niego narkotyki przeznaczone były na handel. Wypadek mniejszej wagi posiadania narkotyków Z kolei wypadek mniejszej wagi to sytuacja, w której oskarżony posiadał niewielką ilość narkotyków na własny użytek. Co ważne, w takich przypadkach można niekiedy liczyć na warunkowe umorzenie postępowania, co oznacza, że sąd nie wymierza kary, uznając przy tym, że takie rozwiązanie byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu oraz stopień jego szkodliwości społecznej. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 11 kwietnia 2019 roku (sygn. akt II AKa 41/19), w którym wyjaśniono, iż popełniony przez oskarżonego czyn może być uznany za wypadek mniejszej wagi, jeśli ilość udzielonej przez niego osobom małoletnim marihuany była nieznaczna. Osiągnięta przez niego korzyść majątkowa była niewielka. Również skala jego przestępczej działalności była niewielka. Incydentalnie odsprzedawał małe dawki środka odurzającego, a osiągnięta korzyść majątkowa miała raczej dla niego charakter okazjonalny. Nie działał on w sposób zorganizowany. Okres objęty zarzutem stanowił krótki epizod w życiu oskarżonego. Ponadto udzielał on środka odurzającego w postaci marihuany, a więc narkotyku zaliczanego do tak zwanych „miękkich” narkotyków. Jego zażywanie nie niesie za sobą poważnych skutków zdrowotnych. Należy przypomnieć, że o wymiarze kary zawsze decyduje sąd. Orzekając w danej sprawie, bierze on pod uwagę całokształt jej okoliczności. JAKA KARA ZA POSIADANIE NARKOTYKÓW Dla nieletniego Zgodnie z przepisami Kodeksu karnego do odpowiedzialności karnej może zostać pociągnięta osoba, która ukończyła 17. rok życia. Natomiast jeżeli czynu zabronionego dopuścił się nieletni, który ukończył 13. rok życia, sprawa zostaje skierowana do sądu rodzinnego. Należy zwrócić uwagę, że sąd rodzinny nie może wymierzyć nieletniemu kary. Może jednak zastosować wobec niego środki wychowawcze i poprawcze, które zostały umieszczone w art. 6 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich. Ich katalog jest następujący: udzielenie upomnienia; zobowiązanie do określonego postępowania, a zwłaszcza do naprawienia wyrządzonej szkody, do wykonania określonych prac lub świadczeń na rzecz pokrzywdzonego lub społeczności lokalnej, do przeproszenia pokrzywdzonego, do podjęcia nauki lub pracy, do uczestniczenia w odpowiednich zajęciach o charakterze wychowawczym, terapeutycznym lub szkoleniowym, do powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach albo do zaniechania używania alkoholu lub innego środka w celu wprowadzania się w stan odurzenia; ustanowienie nadzoru odpowiedzialnego rodziców lub opiekuna; ustanowienie nadzoru organizacji młodzieżowej lub innej organizacji społecznej, zakładu pracy albo osoby godnej zaufania – udzielających poręczenia za nieletniego; zastosowanie nadzoru kuratora; skierowanie do ośrodka kuratorskiego, a także do organizacji społecznej lub instytucji zajmujących się pracą z nieletnimi o charakterze wychowawczym, terapeutycznym lub szkoleniowym, po uprzednim porozumieniu się z tą organizacją lub instytucją; orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów; orzeczenie przepadku rzeczy uzyskanych w związku z popełnieniem czynu karalnego; umieszczenie w młodzieżowym ośrodku wychowawczym albo w rodzinie zastępczej zawodowej, która ukończyła szkolenie przygotowujące do sprawowania opieki nad nieletnim; umieszczenie w zakładzie poprawczym. To jednak nie wszystko, albowiem sąd rodzinny może również nałożyć na rodziców lub opiekunów nieletniego pewne obowiązki. Dotyczą one poprawienia warunków wychowawczych, bytowych lub zdrowotnych nieletniego, a ponadto do ścisłej współpracy ze szkołą, do której nieletni uczęszcza, poradnią psychologiczno-pedagogiczną lub inną poradnią specjalistyczną, zakładem pracy, w którym jest zatrudniony, a także lekarzem lub zakładem leczniczym. Zobacz także: Adwokat Poznań, Adwokat Wolsztyn, Adwokat Grudziądz Czy wiesz, jak zachować się w razie zatrzymania przez Policję? Za chwilę Ci to wyjaśnię. Co zrobić w razie zatrzymania przez Policję za posiadanie narkotyków? Zatrzymanie przez Policję nie jest przyjemnym doświadczeniem, warto więc wiedzieć, jak zachować się w takiej sytuacji. Przede wszystkim należy zachować spokój i wykonywać polecenia funkcjonariuszy. Policjant, który dokonuje zatrzymania, ma obowiązek podać swoje imię i nazwisko, stopień służbowy i podstawę prawną oraz przyczynę podejmowanych czynności, natomiast jeżeli jest on nieumundurowany, ma obowiązek okazać legitymację służbową w sposób umożliwiający zanotowanie danych, jakie są w niej zawarte. W razie zatrzymania masz prawo do kontaktu z adwokatem lub radcą prawnym, w tym również prawo do bezpośredniej rozmowy z nim. Policjant może być przy tym obecny jedynie w wyjątkowych sytuacjach. O swoim zatrzymaniu masz prawo zawiadomić osobę najbliższą, pracodawcę, uczelnię bądź szkołę. Nie musisz odpowiadać na żadne pytania zadawane przez funkcjonariuszy, ani podpisywać dokumentów przez nich przedkładanych. Zdecydowanie lepiej jest złożyć wyjaśnienia po konsultacji z prawnikiem. Pamiętaj, że zatrzymanie nie może trwać dłużej niż 48 godzin. Następnie organ, który go dokonał, musi zwolnić zatrzymanego albo zwrócić się do sądu rejonowego z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania na określony czas (nie dłuższy niż 3 miesiące). Ten ma 24 godziny na rozpoznanie wniosku podjęcie decyzji w kwestii zwolnienia zatrzymanego albo zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Co ważne, od postanowienia w tym przedmiocie możesz wnieść zażalenie do sądu okręgowego. Masz na to 7 dni. Zobacz także: Prawa osoby zatrzymanej A jak należy się zachować w sytuacji aresztowania? Co zrobić w razie aresztowania za narkotyki? Tymczasowe aresztowanie jest środkiem zapobiegawczym, o zastosowaniu którego decyduje sąd, jeżeli inne tego rodzaju środki okazują się niewystarczające. Chodzi tutaj o takie sytuacje jak: uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się podejrzanego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości, albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu; uzasadniona obawa, że podejrzany będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień, albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne; zagrożenie podejrzanemu wysoką karą, w szczególności, jeśli zarzuca mu się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd I instancji skazał oskarżonego na karę nie niższą niż 3 lata; uzasadniona obawa, że podejrzany, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził. Organ, który dokonał tymczasowego aresztowania, musi wskazać podstawę zastosowania tego środka, a także zawiadomić o tym fakcie osobę najbliższą aresztowanego albo tę, którą on wskaże. Niezwykle istotnymi uprawnieniami aresztowanego jest możliwość kontaktu z obrońcą (adwokatem lub radcą prawnym) oraz złożenie zażalenia. POSIADANIE NARKOTYKÓW – JAK SIĘ BRONIĆ Jeżeli zostałeś oskarżony o posiadanie narkotyków, powinieneś podjąć stanowcze działania mające na celu ochronę Twoich interesów. Pamiętaj, nie ma jednolitej linii obrony! Sposób obrony zależy od konkretnych okoliczności Twojej sprawy! Istotne będą okoliczności zatrzymania, ilość posiadanego „towaru”, czy zarządzono przeszukanie Twojego mieszkania, rodzaj narkotyków, które miałeś przy sobie, miejsce, w którym Cię zatrzymano, czy było to pierwsze, czy kolejne zatrzymanie, czy stwierdzono obecność narkotyków w Twoim organizmie. Jedną z najpopularniejszych linii obrony jest, że miałeś zabronione substancje wyłącznie na własny użytek. Jeżeli policjanci wykonali narkotest, warto zakwestionować jego wiarygodność. Można nawet żądać sporządzenia opinii przez biegłego toksykologa. Warto też zwrócić również uwagę na masę znalezionych u Ciebie substancji. Policjanci zazwyczaj podają masę brutto, a więc z opakowaniem, co jest niezgodne ze stanem faktycznym. Można też zakwestionować liczbę „działek”, jakie można przyjąć z partii zatrzymanego przez Ciebie specyfiku. A od tego może już zależeć kwalifikacja prawna czynu (a więc i wysokość kary!). Pamiętaj, że bycie oskarżonym nie jest przyjemnym doświadczeniem. Z tego względu warto ustanowić obrońcę w postaci adwokata lub radcy prawnego. Doświadczony prawnik oceni Twoją sytuację procesową, a co za tym pomoże Ci przygotować odpowiednią linię obrony. Ponadto podpowie, czy w danym przypadku warto skorzystać z instytucji dobrowolnego poddania się karze, czy też lepiej walczyć o swoją niewinność. Czy Ty lub Twój bliski potrzebujesz pomocy adwokata? Jeśli chciałbyś skorzystać z mojej pomocy, zapraszam do kontaktu. Działam na terenie takich miast jak: Poznań, Luboń, Gniezno, Śrem, Środa Wielkopolska, Grodzisk Wielkopolski, Swarzędz, Leszno, Piła, Kościan, Jarocin, Września oraz Wolsztyn. Posiadam także oddział w Świeciu, pracując w takich miejscowościach jak Grudziądz, Chełmno i Tuchola. W trudnych sprawach działam w CAŁEJ POLSCE! Umów się na konsultację! Adwokat Marlena Słupińska-Strysik e-mail: biuro@ tel. 61 646 00 40 tel. 68 419 00 45 tel. 52 511 00 65 UWAGA! W powyższy artykuł nie stanowi porady prawnej ani jej substytutu. Nie może też stanowić inspiracji do obrony w procesie karnym. Jeśli jesteś oskarżony w sprawie karnej koniecznie skontaktuj się z adwokatem! Komentarze:
W Polsce uprawa marihuany jest nielegalna zgodnie z obowiązującym prawem. Zgodnie z Ustawą o Przeciwdziałaniu Narkomanii, Polacy nie mogą uprawiać i przetwarzać konopi indyjskich, chyba że odbywa się to na podstawie zezwolenia wydanego przez właściwe organy państwowe. Obecnie jedynie instytuty państwowe mogą uprawiać konopie o
Za posiadanie narkotyków grozi kara do 3 lat więzienia, w najlepszym przypadku do 1 roku – w zależności od tego, jak zostanie zinterpretowana ilość zabezpieczonych narkotyków
dziło do tego, że spożycie narkotyków nie wzrasta, a wśród młodzieży spada. Tak dzieje się w kraju, gdzie za posiadanie narkotyków na własny użytek można dostać w najgorszym przypadku grzywnę. PORADNIK NARKOPOLITYKI.indd 8 23.1.2012 17:13:24